Van 6 oktober tot 3 november exposeert Elizabeth Koetje foto’s van met name haar dochter, gemaakt op alle continenten. De titel van de expositie: ‘Één Meisje’, is exact waar de tentoonstelling over gaat; over een meisje in haar eentje, opgenomen in de leegte van een straat of verlaten park of opgaand in een wereld waarin verschillende foto’s zijn samengevoegd.
In China fotografeerde ze haar uitkijkend op een muur van torenflats. Van achteren vastgelegd contrasteren de cirkelvormige banen op haar muts met de verticale lijnen van de gebouwen tegenover haar. Omdat de naden op de muts niet op elkaar aansluiten, ontstaat er op het hoofddeksel eveneens een verticale lijn. Op uiterst subtiele wijze worden voor- en achtergrond met elkaar verweven. De ruimtelijke werking roept naast een fysieke ook een psychologische dimensie op. In een open ruimte kun je je nietig voelen, maar ook groter.
Elisabeth: “Ze is alleen, maar tegelijkertijd vrij. Ze zit niet gevangen in de dozen waar ze tegenaan kijkt. Een klein persoon, alleen in de ruimte, weg van andere mensen, dat was het concept, maar niet zielig bedoeld. Ik neem meisjes als onderwerp, niet dat jongens minder kwetsbaar zijn, maar het getuigt van dapperheid en soms ook van ’fuck you, ik doe het alleen’. Veel ouders hebben tegenwoordig maar één kind. Wie weet is dat ook een reden waarom je kinderen nauwelijks in hun eentje ziet rondlopen. Als in Zuid Afrika, mijn geboorteland, een kind tegenwoordig een half uur weg is, dan is er paniek. Mensen zijn er heel paranoia geworden, laten enorme muren bouwen met hekken die onder stroom staan. Het is niet alleen een blank ding. Het geldt voor alle rassen. Mijn moeder wist nooit waar ik was. Ik kon van de ochtend tot de avond weg zijn en negeerde haar soms als ze mij riep.”
Op een foto ligt leen meisje op haar buik op een rots. Als in een schilderij van Hopper kijkt ze uit over de bergen van Nevada, onder een strakblauwe lucht waarin een vliegtuigje cirkelt. Op een andere foto zit een meisje met een ballon voor haar gezicht op een parkbankje. Op het moment dat de foto werd geschoten sprong er een eekhoorn naast haar. Het levert een surrealistisch beeld op met de kwaliteit van een Magritte. Foto’s van hoge kwaliteit.
Elisabeth Koetje woont al zeven jaar in de Staatsliedenbuurt. Tijdens de opening en de restauranttijden is muziek te horen van haar man Wessel van Rensburg, die hij speciaal voor de expositie heeft gecomponeerd.
Aja Waalwijk voor de Staatskrant oktober 2017