Frank Plugge
De huilbui en het zelfportret zonder ogen
Frank Plugge werkt met acryl op canvas. De
doeken bestaan grotendeels uit wilde, impulsieve uithalen. Op een rood geschilderd doek is
een halfportret afgebeeld Schouders en armen zijn uitsluitend met schetsmatige contouren
aangegeven terwijl het gelaat uit een aantal vleeskleurige vegen bestaat. Het is alsof het
schilderij is blijven steken in zijn ontwikkeling. De rode achtergrond is ook daar zichtbaar
waar in het gelaat de ogen geplaatst zouden moeten worden. De beschouwer kijkt als het ware
dwars door het hoofd heen, of eigenlijk door de lap huid van het aangezicht. Het betreft geen
afbeelding van de zweetdoek van Veronica. Frank Plugge noemt het een zelfportret zonder ogen
. "Ik wil de wereld niet aanstaren in mijn onvermogen en woede. Mijn woede is mijn
onvermogen, dus het is niet persoonlijk. God is een object waar ik tegen aan kan trappen.
Maar God trapt terug. Ik haat God nog meer dan het lot. Deze mens als evenbeeld van God is
een schreeuw om evenbeeld. Er is geen evenbeeld!"
Het schilderij getiteld De Huilbui is opgezet
in grijze tinten waardoorheen zwarte en witte vegen. "Dat is inderdaad de Tsunamie waar ik op
zat te wachten.", is Frank's reactie."Ik ben een fan van Armando, wil iets in zwart-wit
weergeven. Het gaat mij om emoties die vertelt moeten worden. Dat is zwart-wit, emotie zonder
sentimentaliteit."
Een tweede zwart-wit schilderij roept bij mij het beeld op van een hoofd in een ei. Voor
Frank Plugge is het een draaikolk, een zwart gat. Ik zeg hem niet het gevoel te hebben erin
opgezogen te worden vanwege de vegen verf die dwars over de vage spiraalvorm in het midden
van het schilderij zijn gezet. "Misschien is er een opperwezen dat dat weerhoudt", is zijn
reactie.
Het schilderij Mijn Nachtmerrie toont een verwrongen gelaat met daarachter twee verticale
kleurvlakken die de Twin Towers symboliseren. De doeken hebben uitleg nodig. Geen plaatje
zonder verhaal en vice versa, maar zo extreem heb ik het nog niet meegemaakt. Zonder verhaal
blijft er weinig anders over dan gissen, zelfs bij autonome kunst . Voor Plugge ligt hier de
kern van de zwart-wit problematiek; het verhaal versus het beeld. Een conceptueel statement.
Het enige schilderij dat aan uitleg ontsnapt is een afbeelding van Het Stenen Hoofd. De
betonnen pijlers, de bewolkte lucht en de rimpelingen en lichtreflecties op het water zijn
bijna tastbaar. Uiteraard zit er wel een verhaal achter. Frank Plugge: "Het Stenen Hoofd is
mijn meditatiepunt. Ik heb 'snachts veel op de punt rondgehangen. Het wordt nu gesloopt
vanwege een vaargeul. Het wordt gesloopt en dat gaat mij na aan het hart. Zonder Stenen Hoofd
loop ik in dichte mist."
Aja Waalwijk voor de Staatskrant oktober 2011