Tot 1 november stelt John Brady (Liverpool 1970) schilderijen tentoon in Zaal 100. Hij woont in Dordrecht en werkte zowel in zijn geboorteplaats als in zijn woonplaats in de bouw. Zijn geschilderde steden, in schaakbordpatronen opgezet, zijn gevuld met stapelingen van gebouwen, portretten en teksten. Vooral pleinen hebben zijn interesse.
Zijn stadsgezichten, opgezet als ware het landkaarten, bestaan uit gebouwen die qua kleur wedijveren om aandacht. De horizontale en verticale stratenpatronen zijn van bovenaf vastgelegd, maar de huizen of portretten zijn weer frontaal afgebeeld. De portretten zijn daarbij even groot als de huizen zelf en de gebouwen op de voorgrond zijn even groot als die op de achtergrond. De stad wordt daardoor een metselwerk van portretten en gebouwen en dat geeft het begrip ‘stadsgezicht’ weer een dubbele betekenis. Soms lijkt het of de portretten gevangen zijn in een netwerk van straten, steigers of microchips. Soms lijkt het of de straten als een gridstructuur uit de hoofden voortvloeien. De combinaties leveren een uiterst psychedelisch effect op.
John Brady: "Je werk is altijd biografisch. Ook al begrijp je het niet helemaal. het komt er toch allemaal uit. Ik werkte na school tot voor kort in de bouw. Dan ben je bezig met huizen bouwen. Als je huizen bouwt, denk je na over structuren, de verschillende ritmes en hoogteverschillen. Je kijkt in de bouw meestal van boven naar beneden. Mijn schilderijen lijken daarom op kaarten. Een van de schilderijen heb ik zelfs over een kaart van Rotterdam heen geschilderd. In Rotterdam heb je pleintjes en veel onevenredige gebouwen, dat brengt een heftiger ritme met zich mee dan de straten in bijvoorbeeld Amsterdam. Ik probeer niet na te denken over kleuren; vaak zet ik gewoon muziek op.”
John Brady liet de enige zichtbaar gemetselde muur in Zaal 100 leeg. Daar ging geen schilderij overheen. De muur is voor hem een kunstwerk op zich. De tentoonstelling, die raakvlakken heeft met het werk van de Oostenrijkse kunstenaar en architect Friedensreich Hundertwasser, toont een unieke wisselwerking tussen het werken met de troffel en met de kwast. Zeer de moeite van een bezoekje waard.
Aja Waalwijk voor de Staatskrant november 2017